Michiel van Putten ‘Oprichter van De Compagnie en van September’

‘Maatschappelijke relevantie. Dat is mijn drijfveer bij alles wat ik doe. Ik wil dingen beter maken en juist een maatschappelijke waarde toevoegen naast het economisch bestaansrecht. Die combinatie, daar word ik blij van.’

Als je met Michiel praat dan zie je iemand met passie en gedrevenheid, die goed weet wat hij wil en waar hij naartoe werkt. ‘Ik ben eigenwijs, direct en heb mijn eigen werkwijze. Ik ben ooit begonnen met een studie Hogere Installatietechniek in Utrecht, maar al snel werd ik gillend gek, want ze controleerden alleen maar of ik mijn huiswerk had gemaakt. Ik heb een jaar gefeest en ben vervolgens naar de TU in Delft gegaan. Na acht jaar civiele techniek mocht ik afstuderen en zocht een stageplek. Er waren toen alleen bouwbedrijven die stages aanboden. Dat vond ik helemaal niks. Mijn stagebegeleider was er op een gegeven moment helemaal klaar mee en stuurde me voor acht weken naar Nepal om een ziekenhuis te bouwen. Uiteindelijk ben ik er zes maanden gebleven en heb het voor elkaar gekregen, dat er een ziekenhuis stond en er een niet geplande elektriciteitsvoorziening voor alle omliggende dorpen werd aangelegd. Er was destijds geen elektra, maar toen ik wegging studeerden de scholieren ‘s avonds bij elektrisch licht. De waardering en dankbaarheid die ik daarvoor kreeg, dat deed me wel wat.’

Na zijn afstuderen ging Michiel aan de slag bij IMd Raadgevende Ingenieurs uit Rotterdam om vervolgens in 2007 de overstap te maken naar De Drie Notenbomen. Toen hij De Drie Notenbomen na 5 jaar vaarwel zei, liet hij als Hoofd Vastgoed 100 Thomashuizen en 25 Herbergiers na. ‘Na die drie jaar in Rotterdam heb ik bewust voor De Drie Notenbomen gekozen, omdat zij ervoor kozen de zorg in Nederland te veranderen. Sterker nog, zij waren de eerste die een andere vorm van zorg aanboden die ook nog eens winstgevend was.’

Bij De Drie Notenbomen merkte Michiel dat hij in zijn werk een andere focus wilde. ‘Ik wilde maatschappelijke meerwaarde creëren naast het financiële belang, maar kon dat niet vinden in een baan. Dus besloot ik Bouwlicht op te richten, mijn eigen onderneming waarin ik (zorg)instellingen en ondernemers adviseer op het gebied van exploitatie en vastgoed. Zo ben ik ook bij De Compagnie terecht gekomen. De dames die er in 2013 mee bezig waren, vroegen mij mee te denken. Ik bedacht een businessmodel, waarbij iemand actief op de locatie aanwezig zou zijn om voor reuring te zorgen. Elsbeth zag dat als een van de initiatiefnemers wel zitten en zo zijn we uiteindelijk samen verder gegaan.’

Het is een groot compliment dat er ook mensen van buiten Rijswijk hun kantoor hebben in het gebouw, want oorspronkelijk was De Compagnie een plek voor en door de wijk. ‘Ik woon zelf in Rijswijk en vind het heerlijk dat mijn werkplek zo dichtbij is. Als ik mijn zoon moet ophalen, ben ik binnen vijf minuten op school. Ik ben me er de laatste tijd bewust van dat ik ook andere dingen doe naast mijn werk. Of dat ik vrij neem. Ik heb een tijd zo hard gewerkt dat ik een punt bereikte dat het niet meer gezond was. Dus ben ik in januari naar Nepal gegaan om ondernemers te helpen hun bedrijf op te schalen en investeerders te interesseren. En kort daarna ben ik met mijn gezin naar Florida gereisd om vakantie te vieren. Meer heb ik niet nodig. Ik houd trouwens ook enorm van muziek maken, maar dat doe ik ook te weinig. Net als slapen.’

Meer slaap is de komende tijd zeker niet aan de orde, want gedurende zijn advieswerk bij De Compagnie had Michiel al een pril idee, dat momenteel als een sneltrein doordendert:
September, kleinschalige woonhuizen voor ouderen waar liefde, aandacht en betrokkenheid centraal staan. ‘Het gaat ontzettend goed met September. Twee huizen zijn operationeel, vijf worden  nu gebouwd en er zitten er nog eens 15 in de pijplijn. Over vijf jaar moeten er 50 tot 100 locaties zijn. Mijn droom is dat September over vijf jaar staat. Met weinig overhead, goede ondersteuning en alles moet op de locatie gebeuren. Ook in dat proces ben ik me er telkens bewust van dat ik dingen beter wil maken. Als ingenieur heb ik geleerd dat je het simpel moet houden. Dat doe ik dus nog steeds. Bij elke vraag ga ik terug naar de kern, daar zijn vaak de simpelste oplossingen. Ik ben er trots op dat ik dat nog steeds kan doen. Op mijn manier.’